Laat het zonlicht stralen

12-04-2020

We zijn ons de laatste weken sterker bewust geworden van de kwetsbaarheid en broosheid van ons menselijk leven en samenleven

De afgelopen weken waren voor de hele wereld nogal vreemde, onzekere en ook beangstigende weken. Het coronavirus was (en is) een onzichtbare vijand waarvoor je op je hoede moet zijn en waardoor het leven van onze samenleving grotendeels werd stil gelegd. En we zijn er nog niet van af. Maar het lijkt in ons land de goede kant op te gaan. En we bidden dat deze goede trend zich nu gaat doorzetten. Dat de lente, die nu volop aan het doorbreken is, er als het ware een teken van mag zijn dat ook ons sociale leven weer langzaamaan mag gaan opbloeien.

Toch zijn we ons de laatste weken sterker bewust geworden van de kwetsbaarheid en broosheid van ons menselijk leven en samenleven. Je staat er verbaasd over hoe zo’n klein, minuscuul virusje de hele wereldwijde menselijke samenleving kan ontregelen. Het leven op deze wereld lijkt zo twee kanten te hebben, die met elkaar botsen: aan de ene kant is het leven sterk en krachtig, maar aan de andere kant is het ook kwetsbaar en broos. Zo zien we naast elkaar in onze wereld: leven en dood, kracht en zwakheid, gezondheid en ziekte, overvloed en tekort, vreugde en verdriet, liefde en haat, opkomst en ondergang, nabijheid en afstand, eenheid en verdeeldheid, orde en chaos, vrede en geweld, hoop en twijfel, het goede en het kwade. Hoe moeten we dit alles met elkaar rijmen? Zal het goede leven de overhand houden, of heeft toch telkens weer de kwade dood het laatste woord?

Ook in het leven van Jezus zien we dit samengaan van leven en dood, van opkomst en ondergang. Zo vieren we met Kerstmis zijn blijde geboorte maar op Goede Vrijdag gedenken we zijn afschuwelijke dood. Van nature voelen wij aan dat het goede eigenlijk zinvoller en constructiever is dan het kwade en destructieve en dat het leven zinvoller en vanzelfsprekender is dan de dood. Maar wie van beiden uiteindelijk de doorslag gaat geven is helaas niét zo duidelijk en vanzelfsprekend. Want uiteindelijk lijkt voor iedereen de dood het laatste woord te hebben. Zelfs Jezus belandde in een graf.

Toch had Jezus een sterke hoop in de harten van zijn toehoorders gewekt dat via Hem het Rijk van God ging doorbreken. Gods Rijk van goedheid en levenskracht zou het gaan overnemen van het rijk van kwaad en dood. En deze boodschap van Jezus werd bevestigd door al wat Hij deed zoals de apostel Petrus getuigde (in de 1e lezing): “Jezus ging weldoende rond en vanuit de kracht van Gods Geest genas Hij allen die onder de dwingelandij van de duivel stonden, want God was met Hem.”

Inderdaad: overal waar Jezus geconfronteerd werd met allerlei schijnbaar uitzichtloze noodsituaties onder de mensen keerde Hij die ten goede. Hij bracht genezing waar ziekte was, liefde waar liefdeloosheid was, vergeving waar zonde was, vrijheid waar verslaving en onderdrukking was; Hij bracht het licht van God waar de duisternis van het kwaad leek te regeren. Overal waar Jezus optrad leek Gods schepping weer in zijn oorspronkelijke goedheid, schoonheid en harmonie te worden hersteld. Maar toen kwam opeens Goede Vrijdag. Jezus had het wel aangekondigd maar zijn leerlingen hadden die woorden voor zichzelf verdrongen.

Maar dan gebeurt het toch echt. En Jezus’ leerlingen zijn volledig van slag. Hoe moeten ze dit verklaren? De hoop die Jezus bij hen had gewekt dat Gods licht het zou gaan winnen over het duister leek op Goede Vrijdag vervlogen. De machthebbers hadden Jezus aan het kruishout geslagen en vermoord. De strijd leek beslecht ten nadele van Jezus en het Godsrijk dat Hij aankondigde totdat enkele vrouwen in de vroege morgen van Paaszondag bij Jezus’ graf aankwamen en bemerkten dat de steen ervóór was weggerold. De dood van Jezus bleek geen eindpunt te zijn maar een doortocht, een overgang naar een nieuwe fase voor de mensheid, een nieuwe geboorte. Door zijn sterven en verrijzen had Jezus onze door kwaad en dood verstoorde wereld opengebroken en ten goede gekeerd.

In de verrezen Jezus is de nieuwe schepping aangebroken, de vernieuwde mensheid, waarvan Hij, Jezus voortaan het Hoofd is. Hij is de nieuwe Wijnstok waarvan wij de ranken mogen zijn. Iedereen die ervoor open staat, laat Hij delen in zijn levenskracht, in zijn Geest, in zijn liefde en vrede.

Zo mogen wij christenen voortaan Paasmensen zijn, mensen van de doortocht, van de overgang van donker naar licht, van oud naar nieuw, van dood naar leven. Weliswaar zullen ook wij nog steeds geconfronteerd worden met het donker van de door kwaad en dood aangetaste wereld, maar: we zullen er niet in vast hoeven te blijven zitten. Want de steen voor het graf is weggerold er is een opening naar God toe gekomen er is een weg van bevrijding en verlossing gebaand door de dood en de verrijzenis van Jezus Christus. Overal waar het voor ons nu nog donker, doods en uitzichtloos lijkt, daar kan voortaan de verrezen Jezus het warme en weldadige zonlicht van zijn Geest laten stralen. Ook voor de Coronacrisis is zijn heilzame invloed een beslissende bijdrage voor een exitstrategie, een uitweg uit de impasse. Laten we Hem daartoe dan de kans en de ruimte geven. Want waar de verrezen Christus door zijn Geest werkzaam kan zijn daar bloeit het leven op in liefde, vreugde en vrede en wordt het voor ons waarachtig een Zalig Pasen!