Volharden in ons dagelijks geloof

20-04-2020

Ook wij zitten de afgelopen weken min of meer achter gesloten deuren

We hoorden zojuist hoe Jezus’ leerlingen achter gesloten deuren zaten. Ze waren bang dat zij net als Jezus zouden worden gevangen genomen en misschien ook wel ter dood gebracht. Wat dat betreft lijken ze een beetje op ons. Ook wij zitten de afgelopen weken min of meer achter gesloten deuren omdat we bang zijn voor het coronavirus dat buiten rondwaart. Gelukkig lopen de ziektecijfers sinds het Paasweekend terug maar de maatregelen van de overheid gelden nog steeds en die beginnen langzaamaan hun tol te eisen. Want naast de positieve uitwerking van deze crisis zoals een bepaalde saamhorigheid om gezamenlijk dit probleem het hoofd te bieden en een nederiger besef van onze eigen kwetsbaarheid, kunnen we toch ook niet blind zijn voor de verlammende en uitputtende werking die de maatregelen hebben voor het psychologische, sociale, economische en ook kerkelijke leven. Hoe lang houden we dit nog vol vraag je je wel eens af en wat zal dan uiteindelijk de opgelopen schade zijn? In deze zorgelijke en onzekere situatie kunnen we kijken welke handreikingen de Bijbellezingen ons vandaag doen.

Allereerst mogen we realistisch zijn net als de apostel Thomas. Hij zegt tegen zijn medeleerlingen wanneer die hem vertellen dat Jezus uit de dood is verrezen: “Jongens, wees een beetje realistisch. De wereld is keihard. Jezus is er aan onderdoor gegaan. Ik zie de wonden in zijn handen en zijde nog voor me. Pas als ik deze gekruisigde Jezus met zijn wonden kan aanraken geloof ik pas dat het geen sprookje is dat Hij verrezen is.” En wanneer Jezus dan toch verschijnt toont Hij aan Thomas inderdaad zijn wonden. Die wonden waren reëel en worden door Jezus niet weggepoetst. Dat geldt ook voor de vele wonden in onze samenleving als gevolg van de coronacrisis. Die kunnen we niet negeren of wegpoetsen alsof er niets aan de hand is. We moeten die allemaal onder ogen durven zien. Niet alleen wat betreft de fysieke gezondheid van mensen maar ook in het onderwijs, in het sociale leven van gezin en familie, in het bedrijfsleven en de economie, in de culturele sector en ook voor kerken en religies. Er zijn overal klappen gevallen en we kunnen straks niet zomaar doorgaan alsof er niets gebeurd is.

Maar hoe kunnen we herstellen uit deze situatie? Wat dat betreft is juist het paasgebeuren essentieel. In het hele gebeuren van Goede Vrijdag tot en met paaszondag zien we hoe Gods Zoon naast ons is komen staan om Gods liefde en levenskracht binnen te brengen in onze situatie en die zo ten goede te keren. Als we louter aan onze eigen krachten alleen zouden zijn overgeleverd zouden we gemakkelijk gevangen kunnen blijven in onze angst achter gesloten deuren. Maar zo is het gelukkig niet. De verrezen Christus wordt niet gehinderd door gesloten deuren maar komt er gewoon doorheen, om zijn Paaslicht in ons leven binnen te brengen waar we ook zijn. Voor mij is het dan ook geen toeval dat er wereldwijd juist in het paasweekend een belangrijke verbetering optrad in het tegengaan van het coronavirus.

Juist omdat Jezus deelgenoot is geworden in alle menselijke nood, tot in het lijden en sterven kan Hij daar nu ook als Verrezene binnengaan en ons van binnenuit sterken met zijn heilzame aanwezigheid en invloed die Hij samenvat in het woordje “Vrede zij u, sjalom”. Het is de vrede van Gods nieuwe, herstelde wereld. Er is vergeving en er begint een nieuwe wind te waaien. Jezus blaast over zijn leerlingen en zegt: “Ontvang de levensadem van God, de heilige Geest”. Zo blijft de verrezen Christus onder ons werkzaam en aanwezig en kunnen we met Hem in contact blijven, door zijn Geest, die we ontvangen door het geloof. Zoals Jezus zegt tot Thomas: “Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben”.

En degenen die Jezus niet gezien hebben dat zijn vooral wij de gelovigen die leven in de tijd na Christus. We hebben Jezus niet gezien tijdens zijn aardse optreden en ook niet toen Hij uit de doden was opgestaan. Wij gaan af op het getuigenis van zijn eerste leerlingen die zelf bereid waren om daarvoor hun leven te geven. Zij hadden de Verrezene immers ontmoet en zij hadden zelf ondervonden dat het Grote project van de Schepper zoals dat in de Bijbel al honderden jaren tevoren was opgeschreven om het kwaad en de dood in de wereld ten goede te keren door de Messias die Hij zou zenden dat die belofte in Jezus’optreden en bijzonder in zijn verrijzenis uit de dood in vervulling was gegaan.

Bovendien zo zegt de evangelist Johannes op het einde van zijn evangelie kunnen de honderden miljoenen gelovigen van alle eeuwen voortaan ook zelf ervaren dat Jezus een levende is die hen weldoet en dichter bij God brengt die hen nieuwe inspiratie en kracht geeft nieuwe liefde en verbondenheid in hun midden. Die wereldwijde, eeuwenoude kerkgemeenschap van miljarden gelovigen is daardoor ook zélf een indrukwekkend teken van de verrijzenis van Jezus Christus van het nieuwe leven dat Hij brengt.

Die invloed van de verrezen Christus moeten we echter wel telkens ook willen zoeken en toelaten in ons leven. Het is vooral in de kerkgemeenschap dat ons geloof in Jezus wordt gevoed zoals we ook hoorden in de eerste lezing over de jonge kerk.

In de huidige coronacrisis wordt ons contact met de levende kerkgemeenschap echter bijna onmogelijk gemaakt. En dat is een ernstige beproeving. Breng ons niet in beproeving, zo bidden we in het Onze Vader. En dat slaat zeker op de huidige situatie. Ons contact met de kerk kan door de huidige crisis namelijk verslappen en daarmee kan ook ons geloof in Jezus verdampen. Laten we dus volharden in ons dagelijks geloof en ons dagelijks gebed dan zal de verrezen Christus ons niet in de steek laten en zullen we spoedig ons kerkelijk leven weer kunnen hervatten en kunnen we een hoopvolle plaats van houvast en inspiratie zijn voor onze tijdgenoten, om de angst te bezweren en een hoopvol perspectief te bieden.