Het vierde jaar is ingegaan...

14-01-2018

Samen op weg met God en elkaar

Het is nu bijna zes jaar geleden dat wij als verschillende geloofsgemeenschappen ‘geroepen’ werden om samen een parochie te worden. En het is ruim drie jaar geleden dat we samen, met het geloof in God als het uitgangspunt van ons leven en als broers en zussen in verscheidenheid op weg zijn gegaan... Ieder kerkdorp had zo zijn heilige als patroon en voorbeeld maar wij pogen, en zullen dat blijven doen, om vanuit het Hart van Jezus als brandpunt, in eenheid en verscheidenheid invulling te geven aan de geloofsrelatie met God. De heilige Geest is hierin onze leidsman...

Het eerste boek Samuel dat speelt rond het jaar 1000 voor Christus brengt ons vandaag in aanraking met het verhaal van de roeping van de boodschapper van God, want dat betekent het woord profeet, Samuel. Het is een tijd waarin God, vergelijkbaar met onze tijd, in het oude Israël als het ware aan de zijlijn staat. Er brandt nog een waakvlammetje in de persoon van de priester Eli en onder deze omstandigheden hoort de jongen Samuel die dienst doet in het huis van God, tot drie keer toe een stem in de nacht. Hij weet niet wat hem overkomt en de priester Eli weet dat in eerste instantie ook niet totdat hij beseft dat de jongen geroepen wordt voor een taak door de God van Israël, die het volk opnieuw bij de hand neemt. Hij raadt hem aan om, als hij opnieuw de roepstem hoort, te antwoorden: ‘Spreek, Heer, uw dienaar luistert.’ In eigentijdse woorden is dit zoiets als ‘Hier ben ik...’ en ze zeggen hem (en ons) zoveel als: luister, wees bereid voor en vertrouw op God. Zo hoorde ik tijdens mijn retraite over een Taiwenese jongen die naar een pater ging om hem een zegen te vragen. Deze vroeg hem waarom hij deze vraag stelde en de jongen antwoordde dat hij bang was om in het leger te gaan. Daarna vroeg de pater hem ook nog of hij in God geloofde en of hij christen was. Nee, zei de jongen maar ik weet wel dat ‘Ik ben en God is...’ Deze woorden overvielen en emotioneerde de pater want zij drukten ontegenzeggelijk een groot vertrouwen in God uit die de jongen had ingegeven om naar de pater te gaan en te vragen om een zegen…die hem dan ook niet geweigerd werd. Ook Samuel kende God niet maar net zoals de Taiwenese jongen stelde hij zijn vertrouwen op hem...en dat mogen wij ook steeds weer opnieuw leren doen en daarmee een voorbeeld zijn voor elkaar.

Ook in het Evangelie wordt er gesproken over roeping en ditmaal is het Jezus die Andreas, Johannes en Simon roept om zijn apostelen, dat betekent gezondenen of boodschappers, te worden. ‘Kom en zie’ zijn nu de woorden die de eerste twee jongemannen uitnodigen om mee te gaan om te luisteren, te zien en vooral te ontdekken wie Hij is. En dat brengt hen tot zo’n grote passie dat Andreas zijn broer Simon daarover terstond bericht en hem bij Jezus brengt...Hij deelt zijn prille geloof met zijn broer en dat mogen wij ook als broers en zussen binnen, maar ook daarbuiten, de ene parochie en de verschillende geloofsgemeenschappen steeds weer opnieuw doen. En dat doen we eigenlijk veel te weinig!Tijdens dezelfde retraite hoorde ik over een pater die bij zijn medebroeder in een verzorgingstehuis op bezoek ging en zij kwamen over hun geloof in God te praten. En de ene vertelde de ander: ‘Weet je, het gaat er in het leven niet zo zeer over of God goed, almachtig of groot is maar om het weten dat God is...’ Opnieuw deze woorden ‘God is….’ die een diepe geloofsovertuiging en een wezenlijk vertrouwen in zijn ‘Zijn’ uitdrukken. Dat doen we hier eigenlijk nooit, zei de bejaarde pater nog. Juist onze persoonlijke ervaringen mogen wij met elkaar leren delen om eenieder te bevestigen, bemoedigen in en uit te nodigen tot geloof…

Wij zijn allen geroepen tot het geloof in God krachtens ons Doopsel en dat betekent dat we de verantwoordelijkheid die hierbij hoort, zoals onze bisschop Gerard de Korte het in zijn maidenspeech verwoordt heeft, serieus mogen nemen. We mogen genieten van het leven en we weten dat we niet perfect zijn en dat hoeft ook niet, maar ons dagelijks leven geleid mag, als wij kinderen van God zijn, geleid worden door de Geest van God. Wij zijn allen geroepen bij onze voornaam en bij het Doopsel hebben wij net als Jezus een tweede naam gekregen, Christen...Wat betekent dit? Wellicht kan een laatste voorbeeld ons een handje helpen. Ik hoorde over een pater die bekend stond om zijn ‘brommen en grommen’. Hij had de bijnaam ‘pater Bromfiets’. Op een dag besloot hij en in het bijzijn van een aantal medebroeders dit ‘gebrom en gegrom’ te begraven en op het grafkruisje was te lezen ‘Hier ligt pater Bromfiets’. Twee tot drie dagen ging het goed en was hij de liefste mens van de wereld maar door een akkefietje verviel hij weer in zijn oude gebrek. Toen ging een medebroeder naar het kerkhof en schreef op het kruisje gekscherend: ‘Na drie dagen is hij verrezen’...Ik bedoel maar dat het nemen van onze verantwoordelijkheid in geloof een weg is van vallen en opstaan en wij mogen elkaar steeds weer een nieuwe kans geven. Wij mogen het, met God in ons midden, met elkaar blijven proberen. .... Amen